Christina Henry neemt je mee in de wereld van Peter Pan, maar niet zoals je Nooitgedachtland kent…
Zelf ben ik een sucker wat sprookjes en retellings betreft. Het liefst wil ik ze allemaal lezen! (Alles op zijn tijd.) Ik was dan ook enorm enthousiast toen ik Lost Boy tegenkwam van Christina Henry, en kon niet wachten om eraan te beginnen. Maar… Het heeft een tijdje geduurd voordat ik hem uithad, en ik zal zo uitleggen waarom.
Er is één versie van mijn verhaal die iedereen kent. En dan is er de waarheid. Dit is hoe het is gebeurd. Hoe ik van Peter Pan’s eerste – en favoriete – verloren jongen veranderde in zijn grootste vijand.
Peter bracht me naar zijn eiland omdat er geen regels waren en ook geen volwassenen om ons op te vrolijken. Hij bracht jongens van The Other Place mee om mee te doen, maar Peters idee van plezier is scherper dan het zwaard van een piraat. Omdat het nooit allemaal plezier en spelletjes is geweest op het eiland. Onze buren zijn piraten en monsters. Ons speelgoed is mes en stok en steen – het soort speelgoed dat bijt.
Peter beloofde dat we allemaal voor altijd jong en gelukkig zouden zijn. Peter liegt.
Nooit gedacht dat Nooitgedachtland
zo wreed is
Laat ik beginnen met de pluspunten: Christina weet binnen een mum van tijd een unieke wereld neer te zetten, van een wereld die we allang (denken) te kennen! En zet alles wat de over Peter Pan weten, compleet op zijn kop. Aan het einde van het verhaal wil je ‘Hook’ het liefst omhelzen, en wens je Peter net zo dood als Hook (sorry, not sorry).
De schrijfstijl van Christina is zogezegd, kleurrijk in een duistere wereld, en ze is echt enorm goed in het neerzetten van een sfeer. Máár…
Geduldige lezers gevraagd
Want het begin… nee, zeg gerust… de eerste hélft van het boek, voelde nogal traag aan. Ik had er geen moeite mee om het boek weg te leggen (en dat lag er niet aan omdat ik het boek in Engels heb gelezen). Achteraf gezien is elke gedachte, emotie, en scène wel nodig geweest om de klap in de climax te kunnen leveren, maar het is echt wel iets waar je ‘even’ doorheen moet.
Ik zou het niet anders hebben gedaan
Des al niettemin, denk ik dat als ik het verhaal had geschreven, ik het niet anders zou willen neerzetten. Alles klopt met elkaar. En als je eenmaal het midden bent gepasseerd ga je er als een sneltrein doorheen. Dat was ook het moment dat ik moeilijker het boek kon wegleggen, en het verhaal door mijn hoofd begon te spoken tijdens het dagdromen, en dát is precies wat ik wil hebben met een verhaal.
Wil ik het herlezen?
Zo’n lastige vraag! Want ergens blijft het verhaal me wel bij, maar ik heb er niet zoveel van genoten als ik zou hebben gewild. Voor nu heb ik de neiging dus niet, maar wie weet, ooit…
Dit boek is alleen in het Engels verkrijgbaar.
Geef een reactie