Recensie: Daydreamer van Luna van Roosen

Wauw, die cover!

Ik ben verzot op sprookjes, dus ik kon alleen al door de titel, cover (kijk nou hoe mooi!) en flaptekst, het niet laten om dit boek te lezen.
Meteen werd ik in het verhaal gezogen van Lora (hoofdpersonage) die tijdens het joggen in het bos verdwaald en terecht komt in een mysterieus kasteel, waar ze haar droomprins Bobby ontmoet.

Openbloeien doe je niet in de schaduw

“Dit is mijn verhaal, mijn eigen sprookjesachtige vertelling over een droomprins die verliefd wordt op een draak van een stiefzus. Een verhaal dat zo verkeerd loopt dat geen enkele pen ter wereld in staat is om het te herschrijven.”

Lora’s aankomst stond niet in de sterren geschreven. Het stond ook niet in theebladeren, of in een van de boeken in de bibliotheek. Maar toch staat ze op een nacht aan de kasteelpoort met haar hond Henry die haar daarheen heeft geleid. Het kasteel herbergt een geheim dat iedereen in zijn grip houdt. Ook bij Lora begint het muiltje al snel te knellen.

Is zij door haar komst echter in staat om tussen al de doornen ook rozen te doen bloeien?

Schrijfstijl om van weg te dromen

Laat ik eens beginnen met de grootste kracht van dit boek: Luna’s schrijfstijl. Ik weet niet hoe ze het doet, maar ze schudt bijna elke pagina wel een schitterende vergelijking, of een aantal poëtische gekunstelde zinnen uit haar mouw – zónder dat het traag of vervelend leest. Mag haar schrijftalent duidelijk zijn en elke keer weer bewezen worden, mits het puur gaat om de woorden zelf. Máár…

Plot net zo logisch als mijn dromen

Luna moet oppassen dat het niet alleen maar ‘mooie woorden’ zijn, zonder inhoud. En dit is tevens mijn grootste punt van kritiek: het plot zat niet helemaal lekker in elkaar. Ik begrijp dat het idee van Daydreamer is dat Lora in een ‘droom’ leeft, en de hele sfeer rondom het verhaal ‘dromerig’ is, maar dat neemt niet weg dat je als lezer wel een bepaalde mate van logica wenst. De acties van Lora zijn vaak zeer onlogisch en kinderlijk, waar ik me op den duur vreselijk aan stoorde. Met name waarom ze geen moeite deed om naar huis te gaan, (terwijl ze duidelijk haar moeder miste, en naar mijn inziens niets haar echt tegen hield). Ook toen haar stiefzus Amaryllis Lora op mysterieuze wijze had gevonden en paniekerig zei hoe bezorgd iedereen was… Bleven ze beide ongestoord nog dagenlang in het kasteel hangen zonder enige (logische) verklaring. Aan het einde van het boek had ik alleen maar meer vragen, en geen antwoorden.

Is het echt YA?

Ik weet dat sprookjes niet altijd logisch zijn en als 12 jarige kun je dit negeren, maar aangezien het een YA boek is (en plotholes als deze tijdens het editen makkelijk op te lossen zijn) vind ik dit een enorm minpunt. Het had het van een ‘wel leuk’ verhaal, echt tot een ‘goed’ verhaal kunnen omtoveren.

Maar goed, zoals ik al zei was de schrijfstijl van Luna echt enorm prettig, vlot, maar ook poëtisch en zeer beeldend. En dan te bedenken dat ze dit schreef toen ze 19 jaar was! Kortom, ik zou het zeker geen slecht debuut noemen.

Inmiddels, tijdens het schrijven van deze review ben ik allang ‘Nightthinker’ in gedoken.
Zal dit boek deel 1 overtreffen en al mijn vragen beantwoorden?

Titel: Daydreamer
Auteur: Luna van Roosen
Verschenen: September 2019
Pagina’s: 280
Uitgever: Hamley Books
ISBN: 9789463886000
Debuut: Ja

Rating: 3.5/5