Kleine disclaimer: Voor wie deel 1 nog niet heeft gelezen: deze review bevatten enkele spoilers over dat boek. Wat deel 2 betreft probeer ik het zo spoilervrij mogelijk te houden.

Nadat Hollis het koninkrijk Coroa is ontvlucht en de herinnering aan Silas achter zich heeft gelaten, probeert ze zich aan te passen aan het leven in Isolte. De warmte van de Eastoffes is hierbij meer dan welkom. Maar de rust die Hollis heeft gevonden zou weleens verstoord kunnen worden door Etan, een nors neefje met een afkeer van Coroa en iedereen die ervandaan komt. Terwijl de spanningen toenemen, bereikt de onrust in het koninkrijk Isolte een hoogtepunt. De Eastoffes hebben misschien de macht om een tirannieke koning te onttronen, maar alleen met de hulp van Hollis. En dan is er nog de vraag: kan een meisje dat alles kwijt is het lot van haar nieuwe vaderland boven haar eigen geheime verlangens plaatsen?

Hoop

Al sinds we Etan leerden kennen in deel 1 had ik goede hoop voor Hollis. Ik heb nooit helemaal de spontaan opgebloeide liefde tussen Hollis en Silas begrepen. Het voelde voor mij namelijk meer als een uitvlucht van het hof en verantwoordelijkheden. (Heeft niet voorkomen dat ik op het eind een traantje heb gelaten alsnog.) Dus dat in dit boek meer de focus had op Etan en Hollis’ relatie maakte me erg blij!

Helaas was dat ook het voornaamste waardoor ik wilde verder lezen. Ik heb nou eenmaal een zwak voor de enemies-to-lover trope. Kan ik ook niks aan doen. Natuurlijk waren de rest van de personages ook aandoenlijk en fijn om terug te zien. Zoals Moeder en de zussenband tussen Hollis en Scarlet was schattig.

Gaat er nog iets gebeuren?

Maar het plot… Het had spannend kunnen zijn, maar het kwam erg traag op gang. Ik zag er enorm naar uit om verder het verhaal in te duiken, recht op het conflict af! Maar elke keer als ik dacht… nu komt het, dit gaat spannend worden. Werd het ‘conflict’ wat flauwtjes en simpel opgelost, waardoor de spanning ver te zoeken was.

Lachwekkend einde

Met name de confrontatie die Hollis aan gaat op het einde (ook iets wat ik van mijlen ver zag aankomen, maar des al niet te min erg op verheugde), voelde vreemd en gehaast. En toen ik eenmaal bij de climax kwam… Nou, dat heeft het hele boek voor me verpest. Ik heb echt nog nooit zoiets doms gelezen, en dat tot drie keer toe, want ik kon simpelweg niet geloven wat er precies gebeurde. Deze scene hoort zeker in mijn top 10 van belachelijkste eindes. Daarom kan ik het boek ook niet hoger waarderen dan 2 sterren.

De hoofdstukken daarna waren op zich schattig, wat het einde voor mij oké maakte. Maar zeker niet iets waar ik als auteur over op zou scheppen.

Conclusie

Al met al heb ik enigszins wel van de Bedrogene genoten. Als in, enkele scenes. Maar het grote deel was traag en cliché met een cast van vlakke personages en een absurd einde dat nergens op sloeg. Dus ja, ik vond deel 1 toch echt beter. Hoewel dat ook geen best boek was. Misschien als beide boeken tot één waren gemengd, en de redactie strenger was geweest dat nog een prima verhaal was geweest. Wie weet. Voor nu besluit ik met een: de Bedrogene was wel aardig… absurd.

Titel: De Bedrogene
Auteur: Kiera Cass
Verschenen: Juni 2021
Pagina’s: 272
Uitgever: BestofYA
Rating: 2/5