Recensie: Night Thinker van Luna van Roosen

Een poosje terug zei iemand (toevallig ook een schrijfster bij Hamley Books) dat ze het liever vermeed reviews te schrijven omdat het soms lastig is, en je de auteur geen slecht gevoel wil geven. Toen zei ik nog heel moedig, dat als je een review respectvol overbrengt, de auteur er alleen maar van kan leren.

Maar hier zijn we nu… En na het uitlezen van Night Thinker kan ik geen hogere beoordeling geven dan 1,5 en dat is hard, mede de reden waarom ik twijfelde om deze review te schrijven. Maar een mening is een mening, en recensies schrijven is iets wat ik graag doe. Ik hoop dat als Luna dit leest, ze opvat als feedback voor haar volgende boek(en). Laten we maar een begin maken aan deze zure appel…

Let op: er kunnen spoilers in mijn review zitten

“Dit is mijn verhaal, mijn eigen sprookjesachtige vertelling over een droomprins en een kasteel vol familiegeheimen. Een verhaal dat zo verkeerd loopt dat het mijn leven in groot gevaar brengt.” Lora’s aankomst in het kasteel stond niet in de sterren geschreven. Toch ontrafelt ze onder de sterrenhemel beetje bij beetje Bobby’s familiegeheimen. Elke nacht werpt de maan nieuw licht op Bobby’s verhaal. Lora wil zijn waarheid ontdekken, maar bij elke ontdekking komt ook haar eigen veiligheid verder in het gedrang. Is zij in staat om eindelijk rozen te doen bloeien? Of zal ze nooit ontdekken welke rol voor haar is weggelegd in dit sprookje? Night Thinker is het tweede en laatste deel uit een tweeluik, het slot op het succesvolle Day Dreamer.

Nog meer vragen, geen antwoorden

Na het lezen van Daydreamer had ik al gezegd dat ik alleen maar meer vragen had aan het einde van het boek, en dat ik hoopte dat Night Thinker daar verandering in kon brengen. Dit is helaas niet het geval. Niet eens een beetje. Laat ik beginnen met de grootste vraag van het hele verhaal.

Soms vraag ik me ook af wat mijn rol hierin precies inhoudt. Waarom ik hier überhaupt blijf, dit is Amaryllis’ sprookje. Ja, wat houdt me eigenlijk in godsnaam hier? – Lora, hoofdstuk 9

De vraag die we ons allemaal stellen… We zijn inmiddels een dikke maand verder (in het verhaal) en ze blijft nog steeds supervrolijk in het kasteel rondhangen, ondanks dat ze bijna van een toren is afgeduwd (waarvan je er nooit achter komt, waarom of wíé het gedaan heeft?). Ze belt haar moeder een keertje op, waar ze extreem emotioneel van wordt, maar daar blijft het dan ook bij.

Random scène na scène

Er zit geen logica in het verhaal, mag dat duidelijk zijn. Ik heb dan ook geen verhaal structuur erin kunnen ontdekken. Maar wat ik nog het ergste vond waren de overbodige, en saaie scènes die door het verhaal verweven zaten. Met name de theekransjes of tikkertje met de twee zusjes. Geen spanning, geen conflict, en geen groei van de personages.

Op sommige momenten lijkt het een volwassenere richting op te gaan (Guy met zijn schunnige opmerkingen), maar vervalt dan gauw weer in een kinderachtig patroon. Lora wordt op een gegeven moment wakker in de nacht en gaat kijken bij de geboorte van een veulentje – wat in haar ogen compleet misgaat. Ondanks het zogenaamde misgaan, verdwijnt ze zomaar ergens in een tuin, waar ze Bobby treft en ze doodnormaal een nachtwandeling maakt met hem. Ik was het paard al bijna vergeten, en dat terzijde, leek het ook geen functie te hebben in het verhaal.

Waar is Amaryllis?

De personages vond ik in boek 1 al enorm vlak. Als ik Lora, Bobby, Guy of Amaryllis zou moeten beschrijven, kom ik niet heel ver. Er zit ook niet veel ontwikkeling of groei in. Lora is in het begin kinderlijk, dom (dat zegt ze zelf!) en voornamelijk jaloers op Amaryllis, en aan het einde van het verhaal is dat hetzelfde. Met Amaryllis net zo, die wordt neergezet als een populaire, mannenverslindende tut die alleen aan zichzelf denkt. Nogmaals, aan het einde van het verhaal zit daar geen verschil in. Sowieso, Amaryllis komt bijna helemaal niet voor in boek 2. Rond 40% wordt ze een keer tussen neus en lippen genoemd en pas na 75% gelezen te hebben ongeveer, komt ze een keertje aankakken, en doet dan ook iets totaal out-of-character, waarvan ik nog twijfelde of Guy misschien achter die opmerking in dat schriftje zat, maar nee… Bobby is er van overtuigd op de een of andere manier dat Amaryllis de ware is voor hem (want er wordt geïmpliceerd dat ze aan bepaalde voorwaarden voldoet, maar er wordt niet verteld wat precies), terwijl ik me afvraag wanneer hij überhaupt tijd met haar heeft doorgebracht? Ik kan zo nog wel even doorgaan over de personages, maar ik denk dat ik mijn punt wel heb gemaakt.

(SPOILER) Lui einde

De hele tijd tijdens het lezen van Daydreamer en Night Thinker, had ik maar één angst: los alle plot problemen alsjeblieft niet op door een ‘het was allemaal een droom’ cliché. En jawel hoor… Dat is precies wat er gebeurt. Hoewel Luna ons zelfs op het einde op een dwaalspoor wil zetten, ben ik er heilig van overtuigd (gezien de logica) dat Lora nog steeds lekker aan het dromen is…

Máár… aan de schrijfstijl ligt het niet!

Ik zou toch graag willen besluiten met iets positiefs. Want ondanks de problemen van de personages, gebrek aan conflict, verhaalstructuur, het vervallen in cliché’s… is de schrijfstijl van Luna wel echt super goed! En dat is ook de reden dat ik me door dit verhaal heb weten te worstelen. Ik geef graag een aantal voorbeelden van prachtig geschreven zinnen:

Mijn keel voelt verkrampt aan bij de gedachte dat zij wel zou ophangen, alsof iemand een notenkraker op mijn luchtpijp heeft gezet en uit volle kracht knijpt, totdat de walnoot verbrijzelt tot een zielig walnootbruin hoopje karkas.
– hoofdstuk 3

Binnen in mijn ribbenkast bonst mijn hart onbedaarlijk en snel, als het hartje van een gevangen kolibrie.
– hoofdstuk 5

Steeds meer sneeuwvlokken komen naar beneden gestormd en kerven als piepkleine messen in de onbeschermde huid van mijn wangen en handen.
– hoofdstuk 11

Zijn wimpers liggen op zijn jukbeenderen neergestreken als stervende vlinders.
– hoofdstuk 12

Mag het duidelijk zijn dat Luna echt ontzettend mooi kan schrijven, en ik denk echt dat ze de potentie heeft om een schitterend verhaal neer te zetten. Maar Daydreamer heeft mij niet positief geraakt. Ik lees graag in de toekomst nog eens een nieuw boek van haar en zie er naar uit om te zien hoe ze als schrijver is gegroeid tegen die tijd.

Jouw wraak komt nog wel, Luna

Levensgevaarlijk om als schrijver het werk van een andere schrijver te beoordelen, dat wil zeggen… Als ik mijn dromen net zoals jij najaag. Ik heb nog geen gepubliceerd boek, jij al twee, bij een goede uitgeverij. Dat wil wel iets zeggen natuurlijk. Tegen de tijd dat mijn boek wordt uitgegeven, nodig ik je uit net zo kritisch naar mijn werk te krijgen, en ik zal dan elk punt van kritiek moedig inslikken.

Voor nu: Ga vooral door met schrijven, want je hebt zeker wel talent!

Titel: Night Thinker
Auteur: Luna van Roosen
Verschenen: Februari 2020
Pagina’s: 300
Uitgever: Hamley Books
ISBN: 9789463967112
Debuut: Nee
Rating: 1.5/5