Recensie: Unsinkable van Lotte van den Noort

Unsinkable roept gemengde gevoelens bij me op. Ik zal niet liegen, het begin van het verhaal spoorde me niet aan om verder te lezen om het zo maar even te zeggen, maar ik ben op zich blij dat ik het wel heb gedaan. Het einde maakte veel goed, geloof mij! Eerst maar even waar Unsinkable over gaat, voordat ik er dieper induik…

Je kent het verhaal, maar is dat echt hoe het is gegaan?

Katharina Thompson wil niets liever dan naar Amerika gaan om daar een toekomst op te bouwen met haar verloofde. Wanneer ze als kamermeisje aan de slag kan op de Titanic, is dat een kans die ze gretig aanneemt.

Maar het lot van de Titanic gooit roet in het eten. Katharina’s broer waarschuwt haar dat ze geen voet op het schip moet zetten. De Titanic is gedoemd om te zinken en daar is niet alleen een ijsberg de oorzaak van.

Gebaseerd op een van de grootste complottheorieën ter wereld.

De eerste hoofdstukken moet je doorheen bijten

Zoals ik al zei, ik ben geen fan van het begin. Een eerste hoofdstuk is (zeker voor een ongeduldige lezer als ik) heel erg belangrijk, en die vond ik helaas zwak neergezet. We kruipen in het hoofd van Kitty, die je vrijwel meteen haar hele levensgeschiedenis en beloop vertelt in wat voor mij voelde als een info-dump. Herhaaldelijk klaagt ze over haar verloren status en het feit dat haar vader een nietsnut is die alleen maar kan drinken en gokken.

De meeste schrijvers zijn wel bekend met het principe: show, don’t tell. En dat is precies wat ik in deze hoofdstukken mis, waardoor het naar mijn mening nogal traag en saai overkwam. Haar vader is een dronkaard: waarom herhaalt Kitty dat feit meerdere malen in de eerste hoofdstukken? In plaats van een scène neerzette dat ze (bijvoorbeeld) thuis zit en hij dronken binnen strompelt, waardoor haar opgewonden sfeer (van het feit dat ze wil solliciteren als kamermeisje op de Titanic) plotseling omslaat in gespannenheid of zelfs woede. Zo vind ik de scène met haar moeders verjaardag juist wél een goed voorbeeld van hoe het voor ze voelt om arm te zijn. Wat voor mij voldoende informatie was geweest met alle gevoelens die daar bij kwamen kijken.

Kortom, dit was mijn grootste struikelblok om verder te lezen en ook de reden waardoor het verhaal voor mij pas echt begon te leven rond hoofdstuk 8.

Kattige Kitty?

De meeste kritiek die ik over het boek (op instagram) heb gelezen, ging toch vaak over het hoofdpersonage Katharina, ook wel, Kitty. Dat ze onaardig is, brutaal, koppig, naïef… Geef het een naam. Ik moet zeggen dat ik haar in het begin ook niet echt geweldig vond. Dat ze naïef zou zijn omdat ze verloofd is of toch de boot op gaat, stoor ik me niet eens aan. En hoewel ik denk dat als een kind een brutale mond heeft tegen haar (dronken) vader in 1912, ze een beste klap zou kunnen verwachten… Weet je natuurlijk nooit zeker wat er precies achter de schermen afspeelt, dus daar kan ik mee leven. Haar arrogantie vind ik ook prima.

Wat ik niet oké vond was dus vooral haar klaagzang, én… het gevloek. Ik ben sowieso geen fan van gevloek, maar ik zie echt niet voor me hoe een jong meisje uit 1912 die in principe opgevoed was in de hoge kringen bijna elk gesprek wel een keertje ‘verd*mme’ roept. (Veel) vloeken in boeken of films is voor mij sowieso een beetje een turn-off. Gemiddeld genomen komt het gevloek elke 8,5 pagina voor had ik uitgerekend, minimaal 1x per hoofdstuk. Maar ook hier viel me op dat het vooral in de eerste helft van het boek veel voor kwam. Had voor mij wel minder gekund dus, maar goed… Dat is persoonlijk.

Op naar de positieve punten!

Respect voor de gedane research

Ikzelf ben echt een research-junkie. Tijdens het lezen van het verhaal heb ik dus ook herhaaldelijk de details of personen die beschreven waren in het boek opgezocht om te controleren of het een beetje klopt met wat we weten. Ik heb de film de Titanic jaaaaren geleden wel eens gezien, maar verder wist ik er eigenlijk ook niet veel van, dus het was een leerzame reis! Tot mijn genoegen blijkt dat Lotte inderdaad heel veel heeft onderzocht en dat is echt wel te merken tijdens het lezen. Dat er veel personen in voorkomen die ook daadwerkelijk hebben geleefd is echt een enorme plus en ik vind dat ze ze echt leuk en goed heeft neergezet!

Mijn complimenten!

Het einde maakt veel goed

Misschien wat kort door de bocht om alleen te zeggen ‘het einde’. Want vanaf het moment dat Kitty op het schip is gestapt werd het verhaal echt stukken beter. Een belangrijk keerpunt, waardoor ik als lezer ook écht door wilde lezen, was toch wel het midden van het verhaal. Ik zal geen spoilers geven hier, maar ik vind dat Lotte de emoties goed heeft weten neer te zetten. Alle personages in het boek begonnen ook echt levensecht aan te voelen op een gegeven moment. Sommigen begon ik van te houden, en anderen haatte ik bijna net zoveel als Kitty dat deed.

Ik had een vermoeden hoe het boek zou aflopen (afgezien van het zinkende schip, duh), maar dat vermoeden is niet uitgekomen haha. Het was een schitterend epiloog om te lezen en ik zou bijna zeggen… perfect. Ik had het niet anders gedaan. De emoties kwamen echt binnen.

Al met al vind ik het zó enorm lastig om dit boek te beoordelen… Want het had voor mij best wel wat zwakke punten (in het begin), maar ook veel sterke punten (tweede helft van het verhaal) die veel hebben goed gemaakt. Dus ik eindig het boek met een score van 3,5/5.

P.S. Wat een schitterende cover!

Titel: Huis van Aarde en Bloed
Auteur: Sarah J. Maas
Verschenen: Maart 2020
Pagina’s: 936
Uitgever: Boekerij
ISBN: 9789022589403
Debuut: Nee
Rating: 5/5